01: "Myślałaś, że nam uciekniesz?!"

~Elizabeth~

Razem z moimi przyjaciółkami: Carrie i Sophie zmierzałyśmy w stronę pracowni biologicznej, gdzie miałyśmy następną lekcję.

Ledwo, co przebierałyśmy nogami. Jednak wf z panem Collins'em, potrafi dać w kość.
Próbowałyśmy właśnie wdrapać się po schodach, co było nie lada wyczynem, biorąc pod uwagę, to, że w ogóle nie czułyśmy kończyn.

Mówiłam już, jak bardzo nienawidzę wf?! I nie rozumiem, dlaczego my ćwiczymy, wylewamy siódme poty, i dajemy z siebie wszystko, a klasowe "plastiki", przez całą lekcję siedzą na ławce, a ich częste wymówki?! Bo złamie mi się paznokieć, bo nóżka mnie boli... Przecież to żałosne!
- Co czarownico, nóżki bolą?! - zapytała z kpiną Alex, która żwawym krokiem, ale "z gracją", próbowała nas wyprzedzić.
- Skoro ona jest czarownicą, to uważaj, żeby cię nie zamieniła w żabę! - powiedziała Carrie, stając naprzeciwko Aleksandry, i z wyższością patrząc jej w oczy. - Bu! - szepnęła, a "Barbie", wzdrygnęła się i pobiegła, ciągnąc za sobą Zoe.

Popatrzyłyśmy po sobie, a potem wybuchłyśmy śmiechem. Jak my uwielbiałyśmy nabijać się z ich naiwności.
- Ej, dziewczyny, spokój! - powiedziała Soph, próbując się uspokoić, a gdy już jej się to udało, spytała: - Słyszałyście o tych "tajemniczych" morderstwach na Wallington Street? Chore, nie?
- Według mnie, niektórzy po prostu myślą, że są lepsi i silniejsi od innych, jak zaszpanują, że potrafią wyjąć pistolet i strzelić w kogoś.... - mruknęłam, ale tak naprawdę sama się bałam tego, co ostatnio dzieje się w mieście.... Ludzie boją się wychodzić z domów, bo nigdy nie są stuprocentowo pewni, że do nich wrócą!
- Niechętnie, ale muszę ci powiedzieć, że masz rację.... - szepnęła Car. - To, co dzieje się w Mullingar, zdecydowanie nie jest normalne!
- W sobotę zamordowali moją sąsiadkę! Kobieta miała z 70 lat i była najmilszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałam! A na domiar złego, mama nic o tym nie wiedziała, i wysłała mnie do babci, na drugi koniec miasta. Czułam się, jak Czerwony Kapturek! Poruszałam się w "paszczy wilka"!
- Dlaczego w "paszczy wilka"? - spytałam zaciekawiona.
- Dziewczyny, sorry, że wam przerwę, ale ta twoja sąsiadka nie mogła być najmilszą osobą, jaką znasz.... - powiedziała po chwili namysłu Carrie.
- Jak to? - szepnęła Sophie.
- Co "jak to"? Przecież znamy już niejaką pannę Aleksandrę Reggson. - powiedziała poważnym tonem, po czym wybuchłyśmy śmiechem.
- Ej, to nie jest śmieszne! - Sophie próbowała zachować powagę, pomiędzy salwami chichotu. - Carrie! - dopiero te słowa sprowadziły nas na ziemię.
Już miałyśmy skręcać w korytarz z pracowniami do przedmiotów ścisłych, gdy nagle zobaczyłam w rękach chłopaka z równoległej klasy, gazetę o dość intrygującym nagłówku.
- Hej! Mogę ją na chwilę zobaczyć? - wskazałam na gazetę, i uśmiechnęłam się najładniej, jak umiałam.
- Jasne... - chłopak nie zdążył odpowiedzieć, bo jego czasopismo, już znalazło się w moich rękach.

Soph i Car otoczyły mnie po obydwu stronach, zaczynając czytać artykuł:

"Kolejne morderstwa w Mullingar"

Tak brzmiało hasło nagłówka! Pod nim znajdowała się długa lista osób zamordowanych w ciągu tego tygodnia i zdjęcie. Szczerze, to wolałabym na nie, nie patrzeć, gdyby nie fakt, że skądś znałam te rysy twarzy, i miejsce, w którym leżała.

- Charlie... - szepnęła przerażona Carrie.

- Kto? - zapytałam zdziwiona.

- Charlotte Green..., no wiesz, z rocznika młodszego od nas, chodzi...

- ... na kółko dziennikarskie. - dokończyłam. Wiedziałam, kim była Charlie, tylko to zdjęcie przyćmiło moje logiczne myślenie. Chodziłyśmy razem na te zajęcia. Raz miałyśmy nawet napisać razem jakiś reportaż! Jakim cudem ta nieśmiała dziewczyna, o wielkim harcie ducha, nie żyje? Przecież...

- Przecież ona skończyła lekcje, godzinę temu! - powiedziałam z pretensją w głosie. Moje przyjaciółki tylko to potwierdziły. - O, Boże! - zakryłam usta dłonią, i kręciłam głową z niedowierzaniem.

- Dzięki za gazetę! - szepnęła Sophie, i oddała ją temu chłopakowi.

- Przecież, przecież..., ona miała całe życie przed sobą! - pisnęłam żałośnie, a łzy bezradności zaczęły spływać po moich policzkach.

- Nie płacz, Lizzie! - Car pocieszająco mnie przytuliła.

- To, co dzieje się w tym mieście, jest chore. - powiedziałam. - Chore! - podniosłam głos, przez co kilkoro uczniów dziwnie się na mnie popatrzyło.

- Liz, Liz! - usłyszałam wołanie. - Liz, mam pytanie! - wydyszała moja siostra, kiedy znalazła się obok mnie.

- Co? - mruknęłam zgaszona.

- Czy Emilie może z nami dzisiaj wracać do domu? No, wiesz, samochodem? Bo jej nie ma kto zabrać, a jazda autobusem, może być niebezpieczna.

- Jasne. - powiedziałam obojętnie. W tej chwili usłyszałam cichy dźwięk piosenki "Holiday" Green Day'a. Pokazałam mojej siostrzyczce, żeby przez chwilę była cicho, po czym odebrałam połączenie.

"- Halo?

  - Cześć córciu! Posłuchaj, musicie wrócić do domu komunikacją miejską, bo my z tatusiem, mamy ważne spotkanie, i musieliśmy wyjechać do Liverpool'u. Nie gniewaj się!

- Jasne, to nie wasza wina... - mruknęłam.

- Cieszę się, że rozumiesz! Muszę kończyć! Pa! - po chwili rozległ się dźwięk przerwanego połączenia."

- Pa. - powiedziałam sama do siebie i schowałam telefon do kieszeni.

- Co chciała mama? - zapytała Rose.

- Mówiła, że musieli wyjechać, i że my, tak jak Emilie musimy wracać do domu busem!

- Jak to?! - pisnęła.

- Daj spokój! Co takiego może się stać? - spytałam chociaż w mojej głowie już przelatywały stada czarnych scenariuszy.

- Wiesz przecież... - mruknęła Rosalie.

- Będzie dobrze! - starałam się uśmiechnąć, ale chyba nie wyszło mi to przekonująco. - A teraz zmykaj na lekcje!

(...)

Rose, tak jak obiecała, czekała w szatni, aż skończę lekcje. Szybko podała mi kurtkę i pociągnęła za rękę.

- Chodź, bo się spóźnimy! - pisnęła i wybiegła przede mną. Włożyłam do uszu słuchawki, a na głowę narzuciłam kaptur.

- Czekaj, bo pod auto wpadniesz! - mruknęłam wlokąc się za nią. Po "cudownym" wf-ie bolała mnie każda część ciała, oprócz tego w nogach miałam takie zakwasy, że zastanawiające było to, dlaczego jeszcze mogłam się poruszyć.

Ale, tym razem Rose miała rację. W ostatniej chwili wsiadłam do autobusu i obolała usiadłam obok zdyszanej szatynki.

- Mówiłam, że się spóźnimy! - mruknęła, ale zostawiłam to bez odpowiedzi. Dziewczyna wzięła sobie jedną słuchawkę i włożyła do swojego ucha.

- Możesz przełączyć? - zapytała.

- Nie. -i na tym skończył się nasz dialog. Z siostrą dogadywałam się w miarę dobrze ( jeśli oczywiście nie brała moich rzeczy bez pytania ), ale, że była straszną gadułą, to wolałam nie poruszać żadnego tematu, ciągnącego się w nieskończoność....

(...)

Wysiadłyśmy na przystanku, który był najbliżej naszego domu.

Popatrzyłam, na polny kawałek, który miałyśmy do przejścia, i ciężko westchnęłam.

Ros złapała mnie pod ramię, i tak zmierzaliśmy do celu.

- Lizzie, a co jeśli coś nam się stanie? - szepnęła dziewczyna, która już od jakiś 15 minut jazdy w niemalże pustym autobusie, cała się trzęsła. Ale miała powody! Byłyśmy na kompletnym pustkowiu, do tego zrobiło się ciemno, bo późno skończyłam zajęcia, a do tego było z -20 stopni na mrozie!

- Wiesz, miejsca takie, jak te, są lubiane przez morderców! - mruknęłam chcąc ją nastraszyć!

- Eli przestań! Nawet tak nie żartuj! - moja siostra była już przerażona. Wzruszyłam ramionami, i spuściłam głowę na moje ośnieżone buty. - Liz, kto tam jest? - po chwili moja siostra, zatrzymała się i zaczęła wpatrywać w określony punkt przed sobą.

- Pewnie ci się zdaje... - mruknęłam, i chciałam ją pociągnąć do przodu.

- Liz.

- No co?

- Patrz. - szepnęła żałośnie, a ja skierowałam swój wzrok, w kierunku, który wskazywała Rose. Rzeczywiście w oddali majaczyły sylwetki dwóch mężczyzn, którzy z każdą chwilą byli coraz bliżej.

Cofnęłam się do tyłu, aby stać przy siostrze. Moje serce biło tak szybko, że myślałam, że zaraz wyskoczy mi na zewnątrz. W buzi całkowicie mi zaschło, a nogi zrobiły się, jak z waty.

- Wiesz, że cię kocham? -szepnęłam w stronę siostrzyczki.

- Ja ciebie też! - pisnęła. Wiedziałam, że strach sparaliżował nas obie. Teraz pozostanie nam tylko czekać na śmierć, która jest bliżej nas z każdą sekundą.

~Louis~



- Kolejna udana akcja! - mruknął Harry, i opadł na sofę, która niepokojąco zaskrzypiała.

- Ta, bardzo.... - powiedziałem ironicznie. - Po co niby obrabywać banki, skoro ludzie, wszystko i tak z nich wybrali?! - zapytałem wnerwiony.

- W sumie..., ale ten przerażony wzrok tych pracownic... bezcenny! - zaśmiał się Hazza.

- Co to za papiery? - spytał Niall, rozkładając się w fotelu z paczką chipsów i puszką coli.

- Nieważne! - warknąłem, i zacząłem je zbierać.

- Te, blondi, jak tak dalej będziesz zdrowo się odżywiać, to szafa trzydrzwiowa pozazdrości ci twoich wymiarów! - lokowaty złośliwie się uśmiechnął i poszedł do kuchni.

- A tak, apropo! Gdzie Liam? - westchnął Zayn, ściągając kominiarkę, i pomagając mi zbierać papiery ze stołu.

- Co to za ludzie? - zapytał zaciekawiony, przeglądając wcześniej zgarnięte przez siebie kartki papieru. - I co oznaczają przy nich cyfry: 2, 14, 9, 18?!

- Nie powinno cię to interesować! - warknąłem, wstając i zabierając mu kartki.

- Mimo wszystko, wszyscy jedziemy na jednym wózku, więc miło by było, gdybyś informował nas o swoich zamierzeniach! - podniósł głos.

- Są to listy najbogatszych ludzi mieszkających w Irlandii! Zadowolony?! - syknąłem wściekły.

- Po co ci to? - zapytał wyraźnie zdziwiony.

- Właśnie, po co? - zapytał Harry, który wrócił do salonu, ze szklanką wypełnioną jakimś płynem... Whisky.... Takie małe uzależnienie Styles'a.

- Ty się nie interesuj! - warknąłem.

- Liam jest zajęty zatuszowywaniem naszej kradzieży! - wypalił ni z tego, ni z owego Niall. Wszyscy popatrzyliśmy na niego, jak na idiotę, i wróciliśmy do poprzedniej konwersacji.

- Po co ci to?! - krzyknął Malik.

- Bo może nie zauważyłeś, ale brakuje nam pieniędzy! ... Co ten kryzys robi z człowiekiem... - fuknąłem pod nosem.

- I co zamierzasz Sherlok'u?! Wiesz ile oni mają zabezpieczeń, ochrony, sejfów, i tych innych badziewi?!

- Cyfry, to pozycje jakie zajmują! - zignorowałem jego uwagę i kontynuowałem. Malik może był mądry, ale ja byłem sprytny, więc nie miał, co mi podskakiwać!

- Jak to? - zaciekawił się Harry.

- W takim razie, gdzie numer 1? - zapytał Zayn, tym razem ignorując Harry'ego, co nieźle go wkurzyło. Wyjąłem kartkę z kieszeni spodni i podałem ją mulatowi.

- Mark i Annabeth Carter, 40 i 41 lat, prawnicy, najbogatsi ludzie w Irlandii...

- Wyjechali do Anglii na szkolenie, czy coś takiego... - mruknął Niall.

- I dobrze! - wykrzyknąłem, i udając radość, klasnąłem w dłonie.

- I co cię tak cieszy, idioto? - mruknął Harry.

- Co?! A może fakt, że zostawili swoje córeczki... same... w Mullingar..., mieście ŚMIERCI!

- Zamieniam się w słuch! - powiedział szatyn.

- Pamiętacie, co było, gdy urodziła się ta pierwsza? Moja matka była prawnikiem, więc czasem podsłuchiwałem co mówiła. - na chwilę urwałem, zagryzłem dolną wargę, i ze świstem wypuściłem powietrze. - Rozpieszczali to dziecko, spełniali każdą jej zachciankę. Myślicie, że teraz jest inaczej?

- Nie rozumiem.... - stwierdził Malik.

- Daj mi dokończyć! ... A gdyby ją tak porwać?!  Zdajecie sobie sprawę z tego ile kasy zapłacą za oddanie jej?

- Ta..., i ile policji wynajmą.... - mruknął pod nosem, potem dodał nieco głośniej. - Naprawdę, nie chcę narażać się na trafienie do paki! A myślisz, że oni nie wezwą policji?! To prawnicy! A, wiesz, ile już nam grozi?! Morderstwa, kradzieże, a to tylko część! Namierzą ją, a przez to my trafimy do kicia!!! - zbulwersował się.

- To urocze, że myślisz, że mogą nas złapać. - podsumowałem jego monolog.

- Louis... - westchnął.

- Harry! - zignorowałem bruneta. - Wchodzisz w to?!

- Porwanie? - udał chwilę namysłu. - Jasne, chłopie!

- Teraz tylko musimy wykapować, jak dostać się do jej domu....

- Nijak, wraca dzisiaj sama do domu..., możecie ją porwać po drodze.... - mruknął Niall, nadal oglądając telewizję.

- Skąd ty to niby wiesz?! - bąknąłem niechętnie.

- Podsłuchałem jej rozmowę z siostrą! - podniosłem jedną brew do góry. - No, co?! Nudziło mi się.... - wzruszyłem tylko ramionami.

- Ruszaj tyłek, Styles!

- Czemu?

- Idziemy po panienkę Carter! - uśmiechnąłem się złowieszczo.

- Nóż, czy pistolet? - warknął, leniwie schodząc z kanapy.

- Obydwa! - syknąłem i wyszedłem z domu. 

~Elizabeth~

Mężczyźni stali dokładnie na przeciwko nas. Niczym się nie wyróżniali od normalnych facetów, z wyjątkiem tego, że jeden miał burzę loków na głowie....

- Przepraszam... - szepnęłam, i usiłowałam ich wyminąć, gdy nagle poczułam mocny ucisk na nadgarstku. - Auć! - pisnęłam.

- Nigdzie nie idziesz! - warknął mężczyzna z lokami, i zacieśnił ucisk.

- Lizzie! - krzyknęła moja siostra, która trzymana była przez tego drugiego. Próbowałam się wyrywać, ale nic to nie dało. Nim zdążyłam się namyślić, kopnęłam chłopaka w krocze. Ten zawył z bólu, a jego wspólnik był tak zdziwiony, że przez przypadek puścił Rose.

- Rosie, uciekaj! - wrzasnęłam, a sama zaczęłam biec w przeciwnym kierunku, nie oglądając się za siebie.

- Łap ją idioto! - powiedział ten drugi.

Biegłam, przed siebie. Nic nie widziałam, bo było ciemno. Nagle potknęłam się o coś, i mocno upadłam na ziemię. Cicho zawyłam z bólu, jaki odczuwałam w lewej dłoni. Poczułam coś ciepłego płynącego po niej. Krew. Bolało.

I w momencie, kiedy już chciałam się podnieść, i uciekać, poczułam mocnego kopniaka w żebro, a po chwili ktoś usiadł na mnie okrakiem.

- Myślałaś, że nam uciekniesz?! - wysyczał lodowatym tonem. Po chwili przyłożył coś metalowego do mojej szyi. O, Boże! On miał broń!

Złapał moją dłoń i przejechał po niej ostrzem, powodując, że z rany zaczęło sączyć się jeszcze więcej czerwonej cieczy. Syknęłam z bólu.

Szarpałam się i krzyczałam, aż ktoś zatkał mi usta, czymś mokrym i dziwnie pachnącym. Po chwili zaczęło mi się kręcić w głowie, a potem..., potem "zgasło mi światło".

~Rose~





Zatrzymałam się dopiero, przed drzwiami jakiegoś domu. Zadzwoniłam dzwonkiem, i czekałam, aż ktoś mi otworzy. Ciężko dyszałam po kilku kilometrach biegu.

Po chwili drzwi otworzyła młoda kobieta,w fartuchu, i przyglądała mi się podejrzliwie.

- Porwali ją! - wydusiłam z siebie, po czym z braku sił osunęłam się na ziemię przykrytą śnieżnym puchem.

"Im większe w człowieku wewnętrzne roz­bi­cie, poczu­cie włas­nej słabości, niepew­ności i lęk, tym większa tęskno­ta za czymś, co go z pow­ro­tem sca­li, da pew­ność i wiarę w siebie."

                                                                                                           Antoni Kępiński

Hej, przychodzę do was dzisiaj z rozdziałem nr 1!!! Podoba wam się? Liczę na szczere opinie i uwagi na temat rozdziału. To naprawdę nakręca do dalszego pisania:)

Dacie radę dobić do 10 komentarzy? Byłabym bardzo wdzięczna za te nabazgrane kilka słów;) Każdy komentarz jest przeze mnie uwielbiany:D Następny rozdział planuję na sobotę, ale to zależy tylko od was, kiedy się pojawi:)

( Nawiasem mówiąc, wielkie podziękowania dla mojego rodzeństwa, które pomagało mi w pisaniu rozdziału:* )

Do zobaczenia,

Natka99<3